Filmreview: La Sconosciuta

La Sconosciuta [betekent zoveel als 'de onbekende'] begint op mysterieuze wijze: een aantal naakte vrouwen wiens gezichten bedekt zijn met een masker staan in een rij en lijken te worden gekeurd door een man achter een soort kijkgat. Uiteindelijk kiest deze man een vrouw uit. Achter het masker blijkt een blonde vrouw schuil te gaan. In de hieropvolgende scène zien we hoe dezelfde vrouw in een Noord-Italiaanse stad arriveert. Ze blijkt Irena te heten en van Oekraïense oorsprong te zijn. Irena huurt een schamel appartementje in het sjieke stadscentrum en gaat op zoek naar werk. Al gauw kan ze dankzij de hulp van concierge in een klassiek appartementsgebouw beginnen werken. Eerst als kuisvrouw, maar wanneer het kindermeisje van de Adacher-familie in verdachte omstandigheden van de trap valt, als het nieuwe kindermeisje en huishoudster van deze familie. Daar blijkt ze het zeer goed te kunnen vinden met Tea, de jonge dochter van de Adachers. Gaandeweg raakt Irena meer en meer in het geïntegreerd in het gezin en krijgt ze ook het vertrouwen van de moeder van het gezin. Irena blijkt echter een duister geheim met zich mee te dragen en haar toenadering tot de Adacher-familie blijkt deel uit te maken van een verborgen agenda.
In La Sconosciuta zitten meerdere knipogen naar Hitchcock, zowel wat de beeldkeuze als de soundtrack betreft. Deze soundtrack van de hand van Ennio Morricone lijkt zelfs een eerbetoon aan de componist van de soundtrack van Psycho, Bernard Herrmann. Het is onder andere via deze knipogen dat je als kijker lange tijd op het verkeerde been wordt gezet. Je weet praktisch van in het begin dat er aan het personage van Irina een geheim is verbonden, maar je kan er niet meteen de vinger opleggen. Indien je dan al een idee zou hebben over wat dit geheim zou kunnen inhouden, wordt je lange tijd door deze knipogen en een aantal andere moedwillige clues van de regisseur op het verkeerde been gezet.
La Sconosciuta kan dus bouwen op een sterk scenario, een belangrijk aspect bij het genre van de psychologische thriller waar we deze film in kunnen plaatsen. De atmosferische inkleuring geeft dan weer een extra cachet aan de film. Onheilspellende waterspuwers en donkere trappengangen zetten meteen de toon in deze film en door de afwisseling van de gebeurtenissen in het verhaal met een aantal flashbacks uit het leven van Irena slaag je er als kijker langzaam maar zeker in de narratieve eindjes aan mekaar te knopen. Dit zorgt ervoor dat La Sconosciuta je van begin tot het eind in de ban kan houden en in tegenstelling tot veel van zijn genregenoten wél de spanning weet in te houden zonder excessief gebruik van een deus-ex-machina of ongeloofwaardige plotwendingen.