Recensie: IKL '09 - Vlaamse kortfilmcompetitie [deel 1]

Nachtraven (*) haalt de wereld van de vampieren nog eens van onder het stof – vampieren zijn weer hip, zo bewijzen de bezoekersaantallen voor Twilight en New Moon. Valentijn Dhaenens (de volwassen schrijver uit De Helaasheid der Dingen) speelt een vampier die in de gaten houdt of zijn pupil (het meisje dat hij ooit gebeten heeft) zich wel als een vampier gedraagt: ze heeft een amoureus avondje met een ander meisje en lijkt niet van plan om meteen te gaan bijten.

Zomer (*) is een kopietje van Bin Jip, de stijlvolle Koreaanse film waarin een goedaardige inbreker de huizen in kwestie opruimt en de afwas doet. In de schaduw van deze klassieker is het moeilijk om te schitteren, maar Zomer legt toch een paar eigen accenten. De jonge vrouwelijke inbreker is het er vooral om te doen het leven van de inwoners te ontdekken: ze voelt en ruikt aan alles (nadrukkelijk geïllustreerd door de zeer aanwezige klankband), trekt een kleedje van de dochter des huizes aan, gaat langs het zwembad liggen.

In A Direct Hit (**) speelt Robrecht Vanden Thoren een hulpje in een paintball-bedrijf. Tot verwondering van zijn omgeving ontwerpt hij een nieuw soort verfkogel: “niet duur en zeer precies”. En die uitvinding wordt – zonder dat dit echt de bedoeling was – meteen uitgetest binnen de kantoormuren. De acteurs hebben zich duidelijk geamuseerd met het bekladden van propere bureauruimtes, dat straalt ook van het scherm af. Zeer amusant dus, mooie cast ook, maar een kritischere montage en muziekkeuze had er meer vaart in gebracht – en hoe snediger, hoe beter, bij zulke films.

Een Kleine Duw (*) hanteert een parallel-structuur: terwijl ouders en het grootste deel van het onderwijzend personeel naar een voetbalwedstrijd kijken, worden schoolkinderen grotendeels aan hun lot overgelaten. Een jongen wordt gepest, een vader verongelukt, een potvis spoelt aan, maar raken doet de film op geen enkel moment, en de grappig bedoelde interacties doen, ook door het houterige acteerwerk, vooral aan FC De Kampioenen denken.

Hup, de eerste keer Nicolas Karakatsanis. Het Poolse platteland is het decor van Siemiany (***), waarin twee jonge tieners en een iets ouder meisje omgaan met ontluikende seksualiteit. Sfeervol en authentiek, en dankzij de plaatselijke jeugdbende ook heerlijk absurd. Wie denkt dat homofobie en gebleekt haar niet samengaan, die moet deze sterke kortfilm maar eens bekijken.

L’Envie en Rose (**) bevat exact wat nodig is voor een typische maar geslaagde kortfilm: een origineel idee en een handvol kleurrijke personages. Een jong meisje wil zich prostitueren, maar daar steekt haar grootmoeder op handige wijze een stokje voor, gebruik makend van de wetten van de vrijemarkteconomie. Zeer leuk, niet meer en niet minder.