The Other Boleyn Girl

In het Engeland van Henry VIII verhandelen vaders schaamteloos hun dochters om meer macht en rijkdom te verwerven. Zo vergaat het ook de Anne (Natalie Portman) en Mary (Scarlett Johansson), de twee beeldschone dochters van Sir Thomas (Mark Rylance) en Lady Elizabeth Boleyn (Kirtin Scott Thomas). Vader Boleyn spoort zijn dochters één voor één aan om in de gunst te komen van King Henry VIII (Eric Bana), zijn maîtresse te worden, en indien het even kan, een mannelijke erfgenaam voor de koning te baren. Niet dat de dochters dat zo erg vinden. Vooral Anne, bekend in de geschiedenis als Anne of the Thousand Days (het zal inderdaad niet lang duren voor het slecht met haar afloopt) ontpopt zich tot een geslepen verleidster. Het andere Boleyn meisje, Mary, doet het ook niet slecht, al is zij, althans in de film, gevoeliger en oprechter dan haar manipulatieve oudere zus.

De eerste die in de verleidingsarena gegooid wordt is Anne. De koning wordt met zijn gevolg bij de Boleyns uitgenodigd, en met haar innemende glimlach en intelligente uitspraken tracht Anne hem te charmeren. Helaas komt hij ten val tijdens een jachtpartij, waarna de pas getrouwde Mary de kans krijgt om de koning te verzorgen, die in geen tijd valt voor haar charmes. Even later worden beide dames uitgenodigd op het hof, en daar beginnen de complexe intriges. Mary wordt de maîtresse van de koning (wiens verleidingstechniek zich beperkt tot het fluisteren van een zwoele tonight in Mary’s oor), terwijl Anne verbannen wordt naar het Franse hof, omwille van het huwelijk dat ze in het geheim afsluit en consumeert met graaf Henry Percy (die echter voor een ander gearrangeerd huwelijk bestemd is). Een paar maand later – Mary is intussen zwanger van de koning – verschijnt Anne weer op het amoureuze strijdtoneel, met een arsenaal aan gesofisticeerde verleidingstechnieken en vastbesloten om de koning aan haar zwangere zus te ontfutselen.

Het Franse verblijf werpt zijn vruchten af want Anne slaagt er zonder meer in de koning volledig voor haar te winnen. Ze krijgt hem zo ver haar zus Mary achter te laten (terwijl zij net een mannelijke erfgenaam op de wereld brengt, die helaas als bastaardzoon door het leven zal gaan), en vervolgens met de katholieke kerk te breken om zijn huwelijk met zijn eerste vrouw, Catherina van Aragon, de koningin van Engeland, teniet te doen. Anne krijgt haar wil, trouwt met Henry en wordt koningin van Engeland.

Maar de kroon weegt zwaar op Anne. Ze slaagt er weliswaar in om een dochter op de wereld te zetten, Elizabeth (de latere koningin Elizabeth I), maar een mannelijke erfgenaam komt er maar niet van. Henry vermoedt dat er een vloek op het huwelijk rust, en ook een nieuwe maîtresse, Jane Seymour (die later de derde vrouw van Henry zal worden), verschijnt op het toneel. Anna wordt uiteindelijk gearresteerd op verdenking van incest met haar broer (Jim Sturgess) – in een wanhopige poging om zwanger te worden en het zoveelste miskraam te verdoezelen, zo wordt in de film gesuggereerd. Ze wordt veroordeeld en overgebracht naar de Tower of London. Twee dagen later wordt ze onthoofd, ondanks de verwoede pogingen van de lieve zus Mary om de koning op andere gedachten te brengen.

De nadruk ligt in de film volledig op de relaties tussen de drie hoofdpersonages en de rivaliteit tussen de twee dochters, waardoor politieke intriges, feitelijke informatie en historische actoren op de achtergrond verdwijnen. Zo kom je bijvoorbeeld nauwelijks iets te weten over Jane Seymour of over de latere troonopvolging door dochter Elisabeth. Ook de breuk met de katholieke kerk en de stichting van de anglicaanse kerk gebeurt als het ware achter de coulissen. Bovendien wordt er (net zoals in de roman van Philippa Gregory waarop de film gebaseerd is) wel eens een loopje met de geschiedenis genomen.

Dit is wellicht alleen ergerlijk als je naar deze film gaat kijken voor de historische diepgang en accuratesse. De filmmakers (Justin Chadwick deed de regie, het script is van Peter Morgan) hebben er duidelijk voor gekozen om een kort fragment uit de geschiedenis van het Engelse koningshuis tot in de details uit te werken, en het publiek er van op de eerste rij van te laten meegenieten. Ook leggen ze bepaalde accenten in het karakter van de personages, ongeacht of deze accuraat zijn of niet (Mary was in werkelijkheid heel wat minder onschuldig, zo was ze onder meer maîtresse van de Franse koning François I). Maar de formule werkt wel uitstekend: de personages zijn knap uitgewerkt (en bovendien zeer overtuigend neergezet), de decors en kostuums een plezier voor het oog, en de intriges meeslepend en complex genoeg om de kijker twee uur lang te boeien.