Andrea is een jongeman die alles lijkt te hebben om het in het leven te maken. Toch vindt Andrea dat de wereldse vrijheid slechts een illusie is en kiest hij voor het priesterambt. Hij komt terecht in een kloostergemeenschap van novices, priors en gepensioneerde priesters. In deze oase van stilte wordt verbale communicatie tot een absoluut minimum herleid en heerst meditatie en gebed in de zoektocht naar de spirituele vrijheid. Ondanks de spaarzame woorden bestaat er wel degelijk communicatie tussen de verschillende kloosterbewoners en dit in de vorm van blikken en gebaren. Wanneer hij merkt dat achter de stoïcijnse façade van het kloosterleven ook heel wat verboden twijfels en gevoelens spelen, gaat Andrea echter aan te twijfelen over zijn roeping. Andrea komt uiteindelijk voor een dilemma te staan: in het klooster blijven of opnieuw in de aardse wereld stappen die hem toch blijven verlokken?
In Memoria Di Me is een film van de Italiaanse regisseur Saverio Costanzo, een naam die bij bepaalde mensen een belletje zou kunnen doen rinkelen vermits hij eerder het bescheiden arthouse-succesje 'Private' regisseerde. In deze film uit 2005 richtte Costanzo zich nog op het politieke gewoel van het Israëlisch-Palestijnse conflict. Memoria In Me lijkt hierbij een bocht van 180 graden: zowel qua setting als verhaal is deze film bijzonder in zichzelf gekeerd. De minimale verhaallijn (sommigen zullen veeleer spreken van een afwezige verhaallijn) zal niet bij iedereen in de smaak vallen. De uitvoerige stiltes en de afgezonderde setting van het klooster waar de hele film zich afspeelt, zullen bepaalde kijkers, net als Andrea, bij momenten doen snakken naar de buitenwereld.
Toch is deze film intrigerend in velerlei opzichten. Zoals hiernet reeds aangehaald speelt In Memoria Di Me zich volledig af in een Venetiaans klooster. Centraal hierbij staat de enorme gang waarrond zich de kamertjes van de verschillende novices bevinden en die op het einde uitgeeft op een raam met zicht op de buitenwereld. Dit raam is één van de zeldzame plekken waar Andrea en de andere kloosterlingen visueel contact kunnen maken met de buitenwereld en ze maken hier dan ook uitvoerig gebruik van. Costanzo brengt deze omgeving in beeld door middel van een uitgekiende en sobere cameravoering die in combinatie met de geometrische en monumentale setting een erg statische film oplevert. Hiermee lijkt Costanzo schatplichtig aan Michelangelo Antonioni, één van de grootmeesters van de Europese kunstfilm. De sfeer die in deze film gecreërd wordt, leunt aan bij Die Grosse Stille en Requiem, twee andere Europese films van de voorbije jaren waarbij spiritualiteit het hoofdthema was.
Op de klankband van de film primeert voor het grootst gedeelte van de tijd de stilte die de novices in acht dienen te nemen. Een verrassende afwisseling hierbij is de vrolijk aandoende Weense walsmuziek die steeds tijdens de gezamenlijke maaltijd in de refter wordt opgezet. Het geeft aan de film een zeldzaam moment van vrolijk- en wereldsheid in een voor de rest claustrofobisch aandoende bedoening.
Het feit dat Saverio Costanzo een in zichzelf gesloten film heeft gemaakt, wil niet zeggen dat deze film een louter spirituele ervaring behelst. Subtiel durft Costanzo ook gevoelige thema's aanraken, zoals homoseksualiteit bij priesters en de betekenis van het katholieke begrip 'roeping'. Veel lichamelijke actie valt er in deze film echter niet te bespeuren wat maakt dat In Memoria Di Me niet voor iedereen zal zijn weggelegd. Wellicht zal In Memoria Di Me het beste scoren bij de spirituele meerwaardezoeker wat maakt dat de doelgroep van deze film eerder klein is.
Quotering:
In Memoria Di Me - Van: Saverio Costanzo. Met: Christo Jivkov, André Hennicke, Filippo Timi & Fausto Russo Alesi. 115 min.
0 reacties :: Review: In Memoria Di Me
Een reactie posten