Review: Linkeroever [**]

Linkeroever is de eerste langspeelfilm van Pieter Van Hees. Dimitri Karakatsanis werkte mee aan het scenario, Nicolas Karakatsanis zorgde voor een aparte, sfeervolle fotografie. Linkeroever is de derde Faits Divers film van dit jaar, na Aanrijding in Moscou en Happy Together, maar is wel van een heel andere orde: experimenteel, compromisloos en gewaagd. De film maakt deel uit van een trilogie, getiteld Anatomie van de pijn waarvan het tweede deel, Dirty Mind, met Wim Helsen, later dit jaar uitkomt.
De film opent met een intrigerende scène. Een jonge vrouw in een helrode jurk zakt af naar de kelder van haar appartementblok (kelder 51), breekt er een muur open en wordt opgeslokt door de duisternis…
Even later maakt de kijker kennis met de eenentwintigjarige loopster Marie (overtuigend neergezet door nieuwkomer Eline Kuppens). Ze is goed op weg om topsportster te worden tot ze op een dag in elkaar stort. Haar immuniteitsstelsel is aangetast en ze moet een tijdlang stoppen met lopen. Ze besluit deze periode van verplichte rust niet door te brengen bij haar overbezorgde moeder (Sien Eggers), maar bij Bobby (Matthias Schoenaerts), een knappe boogschutter die ze nog maar pas ontmoet heeft. Ondanks de tegenslag vindt Marie troost in de passionele relatie met Bobby. Ze picknicken op het strand, gaan samen uit en vrijen passioneel in open lucht.
Maar mooie liedjes duren niet lang, alleszins niet op Linkeroever, waar Bobby een appartement betrekt sinds de mysterieuze verdwijning van de vorige bewoonster, Hella. Er heerst een beklemmende sfeer, en de kijker stuit voortdurend op onheilspellende feiten en gebeurtenissen. Zo heeft Bobby’s littekens op de rug en de borst, is hij leider van een eeuwenoude Gilde, en gelooft hij in reïncarnatie. Marie is vaak misselijk, heeft beangstigende dromen, en komt lelijk ten val wanneer ze uit verveling toch gaat lopen in het bos. Ook Marie’s moeder is erg bezorgd en ervaart negatieve krachten in de buurt van Bobby’s appartement.
Wanneer op een dag een brief toekomt aan het adres van Hella, neemt Marie contact op met Hella’s vriend, Dirk, die haar introduceert in de volkslegendes rond linkeroever. Waar nu het appartementsgebouw van Bobby staat was vroeger een zwarte, moerassige put, waar om de zeven jaar, sinds de middeleeuwen, een maagd in werd geofferd door de Gilde Van de Draak. Dit ritueel moest de vruchtbaarheid van de streek bevorderen.
Beetje bij beetje raakt de kijker samen met Marie gefascineerd door de sfeer die Linkeroever uitademt, en raken realiteit en mythe met elkaar verstrengeld. De angst en frustraties van Marie lopen over in de affectie die ze voelt voor Dirk, in haar liefde voor Bobby, en in haar obsessie voor de zwarte put.
Als leider van de Gilde en Marie’s lief, is Bobby de uitgelezen persoon om haar te vermoorden en in de put te offeren. Maar toch dringt dat besef bij de kijker (net als bij Marie) maar heel geleidelijk door, wat de film erg intrigerend maakt. Het is dan ook erg jammer dat de ontknoping zo problematisch is: het einde houdt weliswaar steek met een bepaalde verhaallijn, maar komt toch als een erg geforceerd happy end over. Het alsof de zorgvuldig opgebouwde spanning plots als een kaartenhuisje in elkaar valt.
Linkeroever is een atypisch en intrigerend filmdebuut, maar zal niet bij iedereen in de smaak vallen. Er wordt veel aan de interpretatie van de kijker overgelaten, en die krijgt op het einde geen antwoord op de vraag wat hij nu precies gezien heeft: een thriller, het portret van een verward jong meisje, of een geactualiseerde volkslegende met een science-fiction-achtig slot? Niettemin is de film, omwille van de acteerprestaties, de knappe en erg sfeervolle beelden, de keuze voor een aparte locatie en de intrigerende thematiek, zeker de moeite waard.