IKL: Vlaamse kortfilmcompetitie [Deel1]

Er worden mooie portretten geschetst Julie, Dear (***): een dochter die veilig weg van het ouderlijke huis haar eigen leven opbouwt, een moeder (Marijke Pinoy) die het beste voorheeft met haar gezin maar door haar expliciete aanpak het omgekeerde effect bereikt, een berustende vader. Een belangrijk feit zorgt ervoor dat het meisje toch nog eens de lange weg naar huis aflegt, en zich noodgedwongen nog eens onderdompelt in de gespannen sfeer van weleer. Alles zit goed: sterke acteurs, strakke dialogen, onuitgesproken woorden, voelbare spanning. Deze eerste Vlaamse kortfilm is meteen een van de sterkste van de competitie.

Ook erg goed, en ook bulkend van de onderhuidse emoties, is Stilleven (***). De dorpskerk loopt loopt langzaam maar zeker verder leeg, tot grote ontgoocheling van de plaatselijke pastoor én de kosteres, die zich als tegenreactie nog meer vastklampen aan het geloof en aan elkaar. En al kennen zij beiden de Liefde Gods, dit volstaat niet helemaal: graag hadden ze ook elkaar bemind. Tristesse, aantrekking en afstoting, en een hilarische poging om het kerkbezoek weer aan te wakkeren. De man van de kosteres is een geweldig nevenpersonage: in tegenstelling tot zijn vrouw ziet hij geen graten in een status quo: weinig kerkgangers, een koele relatie met zijn vrouw, elke dag verse soep en puzzelen maar.

Above All Things (**) vertelt het verhaal van een jonge vrouw die zichzelf voorgenomen heeft enkel met een dochter gelukkig te kunnen worden. En dan wordt ze zwanger van een zoontje... Weinig aan te merken op deze kortfilm, maar een dag na de visie blijft hij niet echt hangen.

M, dat is zoals vliegen (**) valt wel op; niet alleen door de titel, ook door de vreemde setting en personages. Een zwijgzame en wat wereldvreemde fotograaf wordt zwaar op de proef gesteld: hij laat zich overhalen tot een excentrieke fotosessie en een roesopwekkend drankje – gewoonlijk trekt hij meubilair en leeft hij op water met een bruistablet tegen de migraine.

Niets dan kolder in Verbrandman (**): een strandtoerist krijgt een zonneslag, hoort een Hollander “Je bent verbrand, man!” roepen, en beseft: “hé, ik ben Verbandman!” Hij sleurt, in de goede oude traditie van jeugdseries uit de jaren zeventig, een jonge tiener met zich mee, en samen storten ze zich op het redden van mens en dier, tegen de verschrikkelijke Weerman. Leuke vondst en geslaagde animatie tussendoor, maar de meeste grappen zijn echt een beetje té flauw voor een volwassen publiek.