Recensie: IKL '09 - Vlaamse kortfilmcompetitie [deel 3]

Nicolas Karakatsanis zit met zijn geroemde camerawerk drie keer in de Vlaamse competitie, waarvan twee keer in deze reeks. In A Gentle Creature (*) is sfeer en beeldvoering dan ook van primordiaal belang. Al het visuele is perfect aan deze kortfilm: de decors, de kledij, de locaties. Ook de muziek (Krzysztof Penderecki) sluit er mooi bij aan. Maar inhoudelijk gaat het nergens over: een koppel brengt juridisch alles in orde om de banden met hun kind door te halen, en in een prachtig decor van hoge bomen wordt de peuter in kwestie, met Vlaams accent (de rest van de film is in het Engels – beetje vreemd toch), aan een boom achtergelaten. Als we er even van uitgaan dat de peuter in kwestie niet aan het acteren was, vragen we ons af of het diepe verdriet wel opweegt tegen het al bij al magere resultaat. Kinderverdriet: het mikt iets te gemakkelijk op de emoties.

Achtergrond en voorgrond wisselen van plaats in L’origine du monde (***). Er wordt niet ingezoomd op de plaats van het gebeuren zelf, een fuifzaal, maar op de bijhorende toiletten. Een half dozijn personages zet zich gewillig in zijn blootje en laat uitgesproken meningen en gevoelens de vrije loop, zodat relaties en beweegredenen hun ondubbelzinnige betekenis krijgen. Geen voyeurfilm, wel levensechte cinema met dank aan de sterke dialogen en de acteurs, die het maximum halen uit hun naturel. Verdriet, kwaadheid, verliefdheid, jaloezie en de voordelen van schaamhaar passeren de revue op amper tien minuten tijd, en toch heb je niet het gevoel naar een paar stereotiepe personages te kijken.

We Know (**) is opnieuw sfeervolle Karakatsanis – al is de toon niet strak en kil, zoals in A Gentle Creature, maar melancholisch. Te voet, met een fiets aan de hand, door een bos, ’s nachts, een kampvuur op de achtergrond, links en rechts een koppeltje in de bosjes, meer moet dat soms niet zijn. Een pluim ook voor de originele aftiteling – altijd leuk om daar nog eens een vernieuwend idee tegen te komen, na decennia van filmgeschiedenis.

Robrecht Vanden Thoren, het natuurtalent uit Tanguy’s Unifying Theory of Life, heeft een korte verschijning in Alle Richtingen (**). Hij speelt de helft van een vrijetijds-sociaal-anarchistisch duo dat zich, uit overtuiging of om de tijd te doden, aan leegstaande huizen vastketent om het huisvestingsbeleid aan te klagen. Jaren later zien we het duo terug: de ene heeft zijn engagement zonder veel problemen ingeruild voor geld, aanzien, een grote villa en een paard, de andere is trouw gebleven aan zijn idealen. Vooral het – korte – eerste deel is het bekijken waard; echt memorabel is de confrontatie op latere leeftijd niet.

Afhankelijk zijn van de louter in seks geïnteresseerde pater familias, en toch wegvluchten, zelfs al heeft die vlucht geen toekomst: dat is het verhaal van Abrigo (**). Opgenomen in Portugal, met plaatselijke acteurs: het resultaat is meer dan geslaagd.

Helsinki (**) is de droombestemming van een jonge twintiger, die houdt van vintage en sleutelen aan haar oldtimer. Ze vindt een medestander om de banale alledaagse realiteit te ontvluchten, en samen rijden ze naar het noorden, op het ritme van Madensuyu. Helsinki komt door de vlakke personages soms gevaarlijk dicht in de buurt van een Flair-film, maar is degelijk gemaakt, en wie hem bekijkt als een lange videoclip van Madensuyu komt meer dan voldaan de cinema uit.