Recensie: IKL '09 - Vlaamse kortfilmcompetitie [deel 4]

De laatste reeks in de Vlaamse competitie was de meest bizarre. De reeksen zijn weliswaar goed uitgebalanceerd qua niveau en speelduur, maar op een of andere manier leken de gekste films hier verzameld te zijn.

Heb je als Belgisch regisseur een geloofwaardige Amerikaan nodig, dan bel je Ted Fletcher (zie ook: Het Eiland, Soeur Sourire of de kortfilm Mobius). De man speelt in Lennon (*) een talkshow host die de ondertussen zeer oude John Lennon interviewt – ver voorbij zijn sterfdatum, maar daar is via een teletijdmachine een mouw aangepast. Het beeld van John Lennon in de talkshow is een beeld om te onthouden: breekbaar en grappig tegelijk. De rest van de film – de John Lennon-adept die zijn idool van de dood redt in de hoop op nieuw songmateriaal – moet het vooral hebben van de muziek. Jammer ook dat je de hele tijd het gevoel hebt naar een decor te kijken.

Aan zij die blijven (**) is niet meteen politiek correcte cinema. Hier en daar hoorden we wat geschuifel en lichte verontwaardiging in de zaal, en geen gelach. Het uitgangspunt is dan ook dramatisch: een vrouw treurt om de dood van haar zoon. Maar: de man blijft vrij onverschillig, het ex-vriendinnetje reageert arrogant, de vrouw duwt haar met geweld opzij, de man troost het ex-vriendinnetje met net iets meer affectie dan nodig is, en geeft haar vervolgens een klets. Einde kortfilm. Gek, maar ook wel origineel en onvoorspelbaar, en tegelijkertijd meer dan zomaar een farce. Een beetje zoals het leven zelf.

Ook zo’n bevreemdende sfeer in In the Fade (***). Een zwijgzame jongeman hangt rond in een mooie villa, rommelt in een schijnbaar vertrouwde doos speelgoed, neemt beleefd een doos appelen aan van de verbaasde maar vriendelijke buurvrouw, en nodigt een vriend uit om samen een duik te nemen in het zwembad – tot de man in kwestie voelt dat er iets niet pluis is en de benen neemt. Knap hoe de mysterieuze en zwijgzame jongeman van het ene moment op het andere omslaat in een licht verlegen, vriendelijk en geruststellend personage wanneer de buurvrouw aanbelt. Om meteen daarna weer zijn mysterieuze zelf te zijn. De verklaring die met de film meegegeven wordt is niet nodig: hoe minder informatie, hoe beter deze kortfilm werkt.

In Gestreept (***) is het nieuws over een ontsnapte zebra de rode draad door een aaneenschakeling van anekdotes met uiteenlopende personages. Verschillende verhalen samenbrengen en de kijker warm maken voor meerdere hoofdpersonages tegelijk is in een langspeelfilm al niet evident, maar hier lukt het in goed twintig minuten tijd wonderwel. Elk personage staat er, en kan in een zeer beperkte tijdspanne wel iets losweken: een glimlach, ontroering, bewondering, wat dan ook. Sterk is dat. Tussen haakjes: deze kortfilm moet zowat de laatste acteerprestatie voor het grote scherm bevatten van Nand Buyl (R.I.P.).

De lachspieren in de plooi houden was dit jaar het moeilijkst bij de allerlaatste film in competitie, Kortfilm Nr. 1 (***). We kunnen het niet echt uitleggen: met een computerscherm gooien omdat een computer niet werkt is in principe niet grappig, maar het kader, de acteurs en de timing bewijzen hier in minder dan een minuut tijd het tegendeel. Ook bij de Consequent Naar Links Kijkende Man (blokkage in de nek) konden we het niet helpen: simpel, maar very funny. Hoewel, simpel: zo’n personage in een pissijn zetten, tot de man links van hem het op zijn heupen krijgt: wie verzint zoiets? Vincent Langouche, die het absurdisme consequent doortrekt, een mini-universum weet te creëren met een eigen logica, tussendoor de aangeboren apathie van de mensheid aanklaagt en tegelijktertijd – op hier en daar een minder grapje na – een behoorlijk hilarisch filmpje aflevert. Met een laatste hoofdrol voor de oude toiletten in het Stuk (R.I.P.).