Kortfilmfestival - Vlaamse kortfilmcompetitie (deel 2)

Ook in de tweede reeks van de Vlaamse competitie vijf kortfilms, waaronder niet minder dan twee uitschieters.

Badpakje 46 (***) is degelijk zonder meer. Een twaalfjarig meisje worstelt wat met haar overgewicht, haar onverschillige moeder en haar treiterige halfbroer, maar vindt voldoening in het zwemmen. Een belangrijke wedstrijd en de nood aan een dure zwembril stellen haar onzekerheid verder op de proef. Een eenvoudig gegeven, maar levensecht en met de nodige empathie vertaald naar het scherm, en met leuke cameo’s voor Wim Opbrouck, Johan Heldenbergh en Kenneth Vanbaeden.

Elk jaar zit er wel eens een atypische inzending in de Vlaamse competitie, en dit jaar is dat Land of the Heroes (0). Plaats van het gebeuren is het Iraaks gebergte, aan het einde van de oorlog met Iran. Twee jonge kinderen helpen hun moeder naar achtergelaten wapens en munitie zoeken, en kijken tussen de propaganda door naar tekenfilms op de televisie. Het verhaal in dit exotische kader is een schets van hoe wreed kleine kinderen voor elkaar kunnen zijn, een universeel gegeven. Alleen voegen de locaties niets wezenlijks toe aan de film, en wordt er op een manier geacteerd die naar westerse normen behoorlijk houterig is. Een jongen die er niet meteen fysiek sterker uitziet moet een meisje in een houten kist duwen, maar bij gebrek aan postuur van de jonge acteur stapt ze er dan maar gewoon zelf in – dat soort actiescènes. Bovendien moet je voor dit soort humor zijn: we horen een ontploffing, en de kinderen beseffen dan: “och, het is mama die de raketlanceerder aan het uittesten is”. Het soort humor waar je een lachband bij verwacht.

Gelukkig gaat het niveau daarna pijlsnel omhoog. Zwart Wit (****) vertelt het verhaal van Raf, kleurenblind en op zoek naar kleur in zijn leven. Klinkt dat uitgangspunt wat melig, dan is de uitwerking ervan dat allesbehalve. Raf is een aanstekelijk manisch personage dat zich als een wervelwind door zijn omgeving spartelt, en waar mogelijk in toom gehouden wordt door zijn bezadigde vader. Het waait behoordelijk wat af in deze dartele kortfilm, en dat is een goede zaak, want zelden is wind zo mooi in beeld gebracht. Lichtjes fantastisch is ook de ontmoeting met het personage van Laura Verlinden. Raf laat zich bijna door haar overrijden, laat haar even ongerust zijn, en stapt vervolgens ongevraagd in, met zijn kamerplant – bijna overreden worden, dat verdient op zijn minst een ritje naar huis. Zwart Wit heeft alles wat een kortfilm zich maar kan wensen: een goed verhaal, meeslepende personages, unieke attributen (kamerplanten en wind, vanaf nu voor altijd te associëren met Zwart Wit), sterke dialogen, slapstick en prille liefde, en verdient daarmee minstens één lauwerkrans van jury of publiek. O ja: Raf wordt gespeeld door Rik Verheye, da’s de ‘goeie slechte vriend’ uit Adem.

Ook The Rains (****) is erg de moeite. Het fictieve noiserockduo uit de titel plant een inval in Duitsland met niet minder dan twee half geregelde optredens, waarvan één ‘in de buurt van’ Berlijn. In feite is het vooral de drummer die zijn jongere broer-gitarist meesleurt: “I’m sorry we’re a little bit late, but my brother is a little bit slow.” is één van de bindteksten. Tot de jongere broer zich hardop afvraagt waar hij mee bezig is en de broederschap op de proef gesteld wordt. Lekker herkenbaar, lekker lofi en rock ’n roll, een beetje poëtisch op zijn tijd, en twee hoofdacteurs die gemaakt lijken voor hun rollen. Sterk.

Marie (***) tot slot is een optimistisch filmpje over het leven net na de breuk in een relatie. Het personage van Charlotte Vandermeersch moet het (heel) even verwerken, maar gaat daarna planmatig op zoek naar een troostende vervanger – en die komt snel. Prille liefde in een kortfilm: het blijft werken, zeker met zo’n geloofwaardige acteurs en personages als hier.