Review: El Baño Del Papa

El Baño Del Papa speelt zich af in Melo, een arm Uruguayaans grensstadje aan de grens met Brazilië dat grotendeels leeft van de smokkel. Wanneer blijkt dat Paus Johannes Paulus II Melo heeft uitgekozen als startpunt van een rondreis doorheen Uruguay, tracht iedereen hier een materieel graantje van mee te pikken. De meeste inwoners proberen dit door souvenirs, eten en drinken aan te bieden aan de tienduizenden pelgrims die door de media worden aangekondigd. Beto heeft echter een heel ander idee: hij zal speciaal voor deze gelegenheid een toilet te bouwen dat, in ruil voor betaling natuurlijk, gebruikt zal kunnen worden door de pausaanbidders. Deze opdracht blijkt echter behoorlijk wat meer voeten in de aarde te hebben dan oorspronkelijk gedacht.
Met dit ietwat vreemde verhaal dat trouwens quote, maken Cesar Charlone en Enrique Fernandez hun langspeeldebuut. Beiden zijn oorspronkelijk cameraman en scenarist van opleiding hetgeen in theorie wel eens een perfect filmisch huwelijk zou kunnen opleveren. In praktijk blijkt deze film vooral op verhaaltechnisch vlak echter wat te haperen. Het verhaal weet zeker te boeien, net als de kleurrijke personages, maar narratief gezien kent de film een aantal dode momenten zodanig dat de spanningsboog nooit de climax bereikt die hij zou kunnen bereiken. Men krijgt het gevoel dat uit dit orginele verhaal meer viel uit te halen dan nu door Fernandez gedaan is.
Visueel mag deze film er echter best wezen. De visuele stijlvoering van cameraman van dienst en co-regisseur Cesar Charlone, die eerder reeds tekende voor Cidade De Deus en The Constant Gardener, is origineel te noemen en durft bij momenten van platgetreden paden af te wijken. Charlone laat de Pampas, de enorme vruchtbare vlaktes die het grootste deel van Uruguay uitmaken, uitstekend tot hun recht komen: de landschappen zijn bij momenten verbluffend en een streling voor het oog. Het kleurenpalet in El Baño Del Papo oogt als een frisse en hoopvolle ochtend en past aldus uitstekend bij het niet-aflatende geloof in beterschap dat de arme bevolking van Melo zo kenmerkt.
El Baño Del Papa is wereldcinema die op luchtige en tragikomische wijze een sociale boodschap bij de kijker tracht achter te laten. Je krijgt hierbij echter nooit het gevoel dat het door middel van een doordrammerig toontje diens boodschap wil opdringen zoals een Ken Loach dat in zijn films nogal pleegt te doen. Deze luchtige aanpak zorgt ervoor dat de film na afloop niet in je hoofd blijft nazinderen, maar je met een hoopvol gevoel naar huis stuurt. De boodschap van El Baño Del Papa is geen harde mokerslag, maar eerder een zachte kieteling. El Baño Del Papa is een vreemde combinatie van kleine tragiek en komedie en is tegelijkertijd een aanklacht tegen de schrijnende socio-politieke situatie als een boodschap van hoop en levensvreugde. Het eindresultaat is verdienstelijk en even hoopvol als de personages uit de film. El Baño Del Papa heeft zeker zijn gebreken, de warmte die deze film uitstraalt maakt echter veel goed.