Review: The Spiderwick Chronicles

The Spiderwick Chronicles is een filmadaptatie door Mark Waters (Freaky Friday) van de populaire boeken van Holly Black en Tony DiTerlizze, die op de boekenplank van de hedendaagse jeugd naast Harry Potter staan. Drie kinderen verhuizen met hun alleenstaande moeder naar “Villa Spiderwick”, een afgelegen villa die ze geërfd hebben van tante Lucinda, die voor gek verklaard is en in een instelling verblijft. Dochter Mallory is een jaar of 16, Jared en Simon, de tweelingbroertjes, zijn ongeveer 14. Er heerst enige spanning in het gezin, de vader is er net vandoor met een ander, en de kinderen zijn hier niet helemaal van op de hoogte, wat tot ruzies met de mama leidt. Vooral Jared, het hoofdpersonage, is opstandig en verwijt zijn moeder al de ellende van de verhuis. De villa ziet er uit als een typisch spookhuis: afgelegen in een bos, met typische spooky torentjes, een mysterieuze, stoffige sfeer, waterleidingen die het plots begeven, krakende geluiden en andere geheimen. De eerste nacht van hun verblijf in de villa, doet Jared een vreemde ontdekking. Via een doorgang in de muur vindt hij het voormalige laboratorium van Arthur Spiderwick, zijn grootonkel die jaren geleden op mysterieuze wijze verdween, zonder enig spoor achter te laten. Spiderwick had één grote passie: het observeren van de geheime, onzichtbare werkelijkheid die ons allen omringt, en die bevolkt wordt door fantastische figuren (trollen, elfjes, gobelins, reuzen, brownies, griffioenen, enz.) waar de gewone sterveling geen weet van heeft. Spiderwick had als enige een uitzonderlijke kennis opgebouwd van dit mysterieuze universum, en maakte er aantekeningen over in een zorgvuldig verzegeld boek, dat Jared in een koffer vindt. Maar het bezit van dat boek brengt Jared en zijn gezin in groot gevaar. Mulgarath, een mensenetende reus en zowaar de grote slechterik van het universum, wil namelijk het boek bemachtigen, om zijn macht uit te breiden en op die manier alle mensen, elfjes en andere vriendelijke wezentjes uit te moorden. De film werkt dit relatief eenvoudig gegeven op een onderhoudende en leuke manier uit. 90 minuten lang ontdekt de kijker samen met Jared, Simon en Mallory de mysterieuze wereld van Spiderwick en leeft hij of zij mee met hun pogingen om de gruwelijke Mulgarath te slim af te zijn. De film brengt niets nieuws, maar het geheel is wel overtuigend. Het magische element is knap uitgewerkt, maar tegelijk wordt de band met het alledaagse steeds behouden. In tegenstelling tot bijvoorbeeld The Golden Compass, dat zich in een autonoom universum afspeelt, is er steeds een terugkoppeling met de gewone werkelijkheid. Zo zijn de wezens van Spiderwick onzichtbaar, tenzij je kijkt door een magische donut-vormige steen, of een “hogsqueal” je in het gezicht spuwt. Tante Lucinda is voor de buitenwereld een zottin, maar de kinderen begrijpen haar en geloven wat ze gezien heeft. De personages zijn overtuigend. Jared en Simon zijn twee verschillende typetjes: de ene is rebels en getormenteerd, de andere is braver en noemt zichzelf een pacifist. Ze worden neergezet door dezelfde jonge acteur, Freddie Highmore (Finding Neverland, Charlie and the Chocolate Factory, momenteel ook in August Rush), zonder dat ze aan individualiteit of karakter inboeten. De special effects zijn in dat opzicht zeer geslaagd: de broertjes komen zonder haperingen samen in beeld, en je vergeet als kijker al gauw dat ze door dezelfde acteur gespeeld worden. De oudere zus Mallory, die tegelijk de moederrol overneemt tegenover haar broertjes maar ook zelf nog een kind is, wordt knap neergezet door Sarah Bolger (In America). Overstresste en hopeloze moeder van dienst is Mary-Louise Parker. Arthur Spiderwick wordt gespeeld door David Stratheim en tante Lucinda door Joan Plowright. De computergemaakte creaturen van Spiderwick mogen er ook zijn. De reus Mulgarath (waarvan de stem ingesproken wordt door Nick Nolte) kan verschillende gedaantes aannemen, en wordt in de laatste scène angstaanjagend groot. Hij krijgt de hulp van een legertje lelijke gobelins. Timbletack (Martin Short) is een sympathieke “brownie”, een wezentje dat verzot is op honing en die zichzelf ziet als de beschermer van het boek. Zijn gezichtje (iets tussen dat van een oude man en een muis) vervormt tot dat van een soort kikker wanneer hij kwaad is. Ook is er een indrukwekkende griffioen, een leeuw met vleugels die de kinderen meeneemt op een prachtige tocht door een majestueus in beeld gebracht landschap. Eveneens memorabel is de “hogsqueal” (ingesproken door Seth Rogen) die ten strijde trekt tegen Mulgarath, of de schattige “flower sprites”, elfjes die op kleurrijke bloemen lijken en elegant door de lucht dartelen.

The Chronicles of Spiderwick is niet erg vernieuwend, maar heeft niettemin z’n eigen charmes. Sommige wezens zijn wellicht iets te beangstigend voor de allerkleinsten, en de voorstelling van de vader die het afgetrapt is, is me iets te karikaturaal. Spiderwick is een degelijke en onderhoudende familiefilm die, in afwachting van het vervolg van Harry Potter of The Chronicles of Narnia, ongetwijfeld in de smaak zal vallen bij de jonge (en oudere) liefhebbers van fantasy.