Filmfestival van Cannes: eindverslag

De prijs waarover de voorbije weken door filmjournalisten zoveel uitspraken en voorspellingen werden gedaan, is uitgereikt. De Gouden Palm 2008 werd zondagavond toegewezen aan Entre Les Murs. Daarmee gaat na 21 jaar deze prestigieuze prijs eindelijk nog eens naar een Franse film, hetgeen in Franse filmmiddens wellicht voor de nodige euforie zal zorgen en regisseur Laurent Cantet minstens een heldenstatus zal opleveren. Cantet maakte eerder (ook in Vlaanderen) reeds faam met de films 'L'Emploi Du Temps' en 'Vers Le Sud' maar viel met deze films nooit in de grote filmprijzen. Dit verandert dus helemaal met 'Entre Les Murs', een in documentairestijl opgenomen fictiefilm over een schooljaar in een Parijse banlieue.

De Gouden Palm was drie jaar na 'L'Enfant' dus niet opnieuw weggelegd voor een Belgische film. Los daarvan kan je echter gerust stellen dat deze editie een heus succes was voor de deelnemende Belgische producties. Hier en daar durft men zelfs gewag maken van 'La Qualité Belge' en het ontstaan van een buzz rond Belgische producties.

Eerst en vooral was er natuurlijk de nieuwe film van de broers Dardenne Le Silence De Lorna. Nog voor deze film vertoond was geweest, werd deze film reeds door menig filmcriticus aanzien als een mogelijke kandidaat voor het winnen van de Gouden Palm. Bij een nieuwe overwinning zouden de Dardennes met hun derde Gouden Palm meteen een absoluut record vestigen. Tegelijkertijd werd er wel gewezen op de gewenning die bij de films van de Dardennes zou beginnen spelen: daarbij werd geinsinueerd dat deze film hierdoor eerder kans zou maken op één of meerdere nevenprijzen. Zo geschiedde uiteindelijk ook: Le Silence De Lorna ging niet lopen met de Gouden Palm maar wel met de prijs voor het beste scenario.

Ook de Vlaamse (Gentse) productie Aanrijding In Moscou ging in Cannes lopen met een scenario-prijs én wist daarnaast ook de prestigieuze 'Rail D'Or' in de wacht te slepen. Opnieuw een dubbele opsteker dus voor regisseur Christophe Van Rompaey die met deze romantische komedie nu wel echt zijn doorbraak lijkt te bewerkstelligen. De film is op dit ogenblik immers reeds een groot succes in de Vlaamse filmzalen en in de nasleep van de verscheidene filmprijzen die 'Aanrijding In Moscou' reeds wegkaapte, werden ook een hele resem internationale distributiecontracten ondertekend.

En dan is er ook nog Eldorado van Bouli Lanners dat bijzonder goed werd ontvangen en eveneens een aantal filmprijzen mocht in ontvangst nemen. De belangrijkste daarbij is ongetwijfeld de FIPRESCI-prijs die de beste film uit de Quinzaine de Réalisateurs en de Semaine de la Critique, twee belangrijke nevenselecties in Cannes, bekroont. Een review van deze tragikomische roadmovie volgt trouwens eerstdaags op deze site.

Er was trouwens nog een Belgische productie die in Cannes de nodige aandacht wist te trekken, zij het dan niet op het filmfestival zelf maar op de enorme filmmarkt die er elk jaar samen met het filmfestival plaatsvindt. JCVD is een film mét Jean-Claude Van Damme en over Jean-Claude Van Damme maar is, in tegenstelling tot wat de meesten bij deze naam wellicht zouden vermoeden, niet zomaar het zoveel breinloze actie-exploot van 'The Muscles From Brussels'. Neen, JCVD is een soort parodie waarin blijkt dat Van Damme zichzelf zowaar weet te relativeren en er niet voor terugdijnst om zichzelf op de hak te nemen.

Over het algemeen heerst er de teneur dat het voorbije Cannes-festival zeker geen hoogvlieger was. Er waren weliswaar veel nieuwe spectaculaire producties te zien, zoals het vier-en-een-half uur durende epos Ché van Steven Soderbergh en documentaires over ultra-ego's Mike Tyson en Diego Maradona. Echte spectaculaire nieuwigheden lijken er tijdens dit festival echter niet opgedoken. Misschien net daarmee dat de Belgische producties er wisten op te vallen en prijzen weg te kapen. Of zijn het de communautaire spanningen van het voorbije jaar die in het buitenland een vreemde nieuwsgierigheid naar dat 'vreemde surrealistische landje' hebben teweeggebracht?