Review: Non Pensarci (Ciao, Stefano)

Wanneer het etiket 'Italiaanse komedie' op een film wordt geplakt, belooft dit dikwijls niet veel goeds. Associaties met laag-bij-de-grondse dijenkletsers over vrouwen, seks of vunzigheden (vaak ook in combinatie), zoals deze in menig humorprogramma op commerciële televisiezenders ten lande wel weet te aarden, borrelen spontaan op. Non Pensarci speelt het echter klaar in een wijde boog rond deze vooroordelen heen te lopen.

Stefano (Valerio Mastandrea) is 35 en professionele punker: hij is gitarist in een punkgroep dat slechts matige succesvol is. Wanneer hij er na een desastreus optreden achter komt dat zijn vrouw hem bedriegt met een bandlid van een andere groep, keert hij terug naar zijn geboorteplek om er zich te herbronnen. Hij treft er een familie aan die, ondanks een schijnbare façadale harmonie, met behoorlijk wat problemen te kampen heeft. De moeder volgt spirituele lessen bij een Oosterse goeroe in een zoektocht naar het geluk, zus Michela (Anita Caprioli) heeft haar studies opgegeven voor een job in een dolfinarium en het huwelijk van broer Alberto (Guiseppe Battiston) staat op springen. Bovendien blijkt het familiebedrijf in financieel bijzondere slechte papieren te zitten. Langzaam begint het bij Stefano te dagen dat hij en zijn familie niet langer al hun problemen onder de mat kunnen vegen. Samen met Michela probeert hij er zijn broer van te overtuigen om de problemen in het familiebedrijf aan te pakken. In het zog hiervan kunnen ook de persoonlijke problemen van de verscheidene familieleden niet onaangeroerd blijven.

Met Non Pensarci bewijst Gianni Zanasi dat het niet onmogelijk is een Italiaanse komedie te maken die ook in het buitenland herkenning weet op te roepen. Door de grote verscheidenheid qua karakters en problemen binnen de familie Nardini, zullen de meeste mensen zich wellicht in de één of andere situatie of personage weten terug te vinden. De overtuigende acteerprestaties en een casting van personages waarbij je makkelijk gevoelens van empathie en sympathie weet voor te ontwikkelen, verhogen de meeleefbaarheid van deze film enkel nog.

Ook het humorniveau weet het gemiddelde niveau van de Italiaanse komedies (en komedies tout court) te overstijgen. Veel is daarbij te danken aan het hoofdpersonage van de film. Non Pensarci wordt verteld vanuit het gezichtspunt van de non-conformistische Stefano, die met kritische geest en een gezonde portie sarcasme in de samenleving staat. Dit geeft de film hetzelfde non-conformistisch tintje dat ook in de recente golf van Amerikaanse art-house komedies, zoals 'Garden State' en 'Juno', is terug te vinden.

Helaas zitten er ook minder positieve kanten aan 'Non Pensarci'. Regisseur Zanasi lijkt in deze film niet helemaal het subtiele tempo van climaxopbouw en -afbouw te beheersen. Hierdoor valt de dramatische kant van het verhaal wat jammerlijk in het water. Net op het moment dat je volledig bereid bent je te geven aan de dramatische situatie die zich op het scherm ontrolt, breekt Zanasi deze scène abrupt af om vervolgens de luchtige kant van de film opnieuw het voortouw te laten nemen. Dit is erg jammer want Non Pensarci bezit wel degelijk het nodige verhalend potentieel om behalve als geslaagde komedie, ook als sterke dramatische film naar voor te komen.

Concluderend: Non Pensarci is een geslaagde komedie maar zeker geen meesterwerk qua film. Hiervoor laat Zanasi het immers te vaak afweten door foute muziekkeuzes en een te weinig getalenteerde cinematografische aanpak.




Non Pensarci (Don't Think About It). Van: Gianni Zanasi. Met: Valerio Mastandrea (Stefano) [Il Caimano], Guiseppe Battiston (Alberto Nardini) [Pane e Tulipani, A Casa Nostra], Caterina Murino (Nadine), Anita Caprioli (Michela Nardini). 105 min.