Recensie: My Queen Karo

“Mijn koningin”, noemt de allesbehalve koningsgezinde vader Raven (Matthias Schoenaerts) zijn tienjarige dochter Karo (debutante Anna Franziska Jäger). Haar 'paleis'? Een kraakpand in hippiemekka Amsterdam begin jaren zeventig waar Karo's ouders uit België naar toe trekken om er een commune van artiesten te stichten. Toch lijken de seventies-idealen vrijheid en verandering voornamelijk een sprookje – zoals dat wel vaker is met idealen –, zeker voor Karo. Het meisje wil niets liever dan “dat alles blijft zoals het is”, maar vanuit haar donkere, droeve ogen zien we een muur opgetrokken worden, letterlijk en figuurlijk, tussen haar vader en haar (te?) jonge moeder, de kostuumontwerpster Dalia (Déborah François uit de Dardennes' L'Enfant).

Een gekwetste en kwade Dalia moet met zienderogen toekijken hoe Raven, die zich als leider profileert en zijn revolutionaire idealen verandert in dogma's, z'n liefde deelt met een andere vrouw terwijl zij zich opoffert voor 'haar gezin'. En Karo? Net zoals in de recente Vlaamse producties Lost Persons Area van Caroline Strubbe en De Helaasheid der Dingen van Felix van Groeningen loopt het kind in Van den Berghes film er als verloren bij, alle goede bedoelingen van de ouders ten spijt. Karo vriest haar huisdier, de egel Iglo, in en belooft hem te ontdooien wanneer alles opnieuw beter is. De commune van de 'koningin' voelt al gauw aan als een gouden kooi en Karo moet kiezen tussen haar moeder en vader. Een moeilijke zo niet onmogelijke keuze, gesymboliseerd in de film door een schommel, maar één die het “rattenkopje” (een andere koosnaam gegeven door haar vader) niettemin moet maken. “Je moet ophouden met te vluchten”, gebiedt Raven. Zwemmen wordt Karo's manier om dat te leren doen, waarbij water voor verandering staat – vandaar ook het incident met de egel.

Van den Berghes vaste cinematograaf Jan Vancaillie brengt ons de wereld van Karo in dromerige, sfeervolle beelden, treffend vergezeld door de bezwerende jazzmuziek van Peter Vermeersch en geweldige kostuums van Bernadette Corstens. De prachtige fotografie (ook onderwater!) doet ons gemakkelijk de stuntelige (protest)actiescènes vergeten. Om dat laatste draait het 'm ook niet – voor het geval dat nog niet duidelijk was – in het mooie My Queen Karo van Dorothée Van den Berghe, semi-autobiografisch en dus persoonlijker dan haar langspeelfilmdebuut Meisje uit 2002.

Door Tim Maerschand