Recensie: Sherlock Holmes

Sherlock Holmes heeft eigenlijk geen introductie meer nodig. De wereldbekende Britse detective met onafscheidelijke pijp uit de verhalen van Sir Arthur Conan Doyle, die op zijn avonturen wordt bijgestaan door de wat sullige dokter Watson, zijn trouwe kompaan is al sinds zijn ontstaan einde 19e eeuw een succesnummer . Blijkbaar is Holmes nog steeds een inspirerend onderwerp voor filmmakers. Na verschijningen in meer dan 200 films, kan men zich de vraag stellen of Sherlock Holmes wel aan een nieuwe verfilming toe was.. Guy Ritchie, die vooral indruk heeft gemaakt met Lock stock and two smoking barrels, ging de uitdaging aan. In navolging van Lock, stock, .. - de film die de doorbraak betekende voor Ritchie- bleef hij wat hangen in hetzelfde genre: macho gangsterkomedies met ingewikkelde verhaallijnen in zijn typische coole, gespierde stijl. Zowel Snatch als Revolver horen in dat rijtje thuis, behalve dat ze niet meer het verfrissende niveau halen van Lock, stock.. Na een reeks flops werd het dus tijd dat Ritchie het over een andere boeg gooide. Ritchie, soms wel eens de Britse Tarantino genoemd, zou je niet meteen koppelen aan een zoveelste verfilming van Sherlock Holmes, een klassieker uit de Britse romangeschiedenis, maar het resultaat mag er zijn. Wat je zeker niet moet verwachten is een typische Britse detective-film, vergeet Hercules Poirot of miss Marple. Sherlock Holmes is integendeel een rasechte blockbuster geworden. Guy Ritchie heeft Sherlock Holmes grondig onder handen genomen om een hedendaagse actieheld uit het stof tevoorschijn te toveren. De film bulkt van de gespierde gevechtsscènes: Sherlock Holmes die met een hoogst indrukwekkende blote bast en vuist zijn tegenstander zes maanden ziekenkas inbokst, het is eens wat anders dan tea-time en vegrootglazen. Vanzelfsprekend ontbreken ook de onontbeerlijke special-effects niet, die soms misschien een beetje overdreven ogen, maar wie kijkt daar in deze tijden van Avatar en consoorten nog van op? Ondanks de duur van de film (meer dan twee uur), blijft het gevreesde moment waarop de film langdradig wordt, uit. Het wat mager uitvallende verhaal is vatbaar voor kritiek, maar wegens een ondergeschikte rol, kan het al bij al de pret niet bederven. De film boeit van het begin tot het einde door het hoge tempo: de gestileerde gevechtsscènes en weelderige buskruitexplosies wisselen af met de nodige droge one-liners en demonstraties van Holmes’ geniale invallen en onderzoekstechnieken. Belangrijke meerwaarde van de film zijn de puike acteerprestaties van de twee hoofdrolspelers. Robert Downey Jr. zet op indrukwekkende wijze een excentrieke Sherlock Homes neer. Ondanks zijn haast bovenmenselijke intelligentie en waarnemingsvermogen, blijft de held toch herkenbaar door typische menselijke trekjes. Jude Law vormt als dokter Watson de perfecte tegenpool. De nuchtere en meer wereldse Watson, doch lang niet zo geniaal als Holmes himself, zorgt voor het nodige weerwerk. Zonder dit olijke duo zou deze film een stuk minder interessant geweest zijn. Nog te vermelden waard zijn de schitterende filmmuziek van Hans Zimmer en de prachtige decors die de sfeer van het Victoriaanse Londen op een gepolijste wijze weergeven, perfect passend in Ritchies moderne interpretatie van Sherlock Holmes. Guy Ritchies’ Sherlock Holmes is dus als het ware een moderne actieheld geworden die tussen de bomexplosies en gevechtsscènes door, met de nodige dosis humor en romantiek een oplossing voor het mysterie bedenkt en en passant de slechterik in de kraag vat. De klassieke ingrediënten voor een geslaagde actiefilm zijn allen aanwezig, wat van deze film een aanrader in zijn genre maakt. Merk op dat Holmes’ ultieme aartsvijand professor Moriarty in deze film nauwelijks aan bod komt. Een opvolger is gegarandeerd, het succes daarvan eerder twijfelachtig.

Door Sofie De Vry