Kortfilmfestival - Vlaamse kortfilmcompetitie (deel 4)

De laatste reeks in de Vlaamse competitie opent met Past Continuous (0). Een oude vrouw kan maar geen afscheid nemen van haar Britse minnaar, die drieëntwintig jaar geleden spoorloos verdween. Heel haar leven draait rond de hoop om hem weer te zien: daarom stuurt ze postduiven met briefjes uit die natuurlijk gewoon terugkeren, en daarom leert ze Brits Engels met een bandopnemertje. De enige mensen die ze nog ziet zijn de postbode en de man van het vastgoedkantoor met kandidaat-kopers voor haar huis, die ze afschrikt door het huis zo onaantrekkelijk mogelijk te maken. Wellicht vallen een aantal kijkers voor de charmante pogingen van de vrouw om haar droom te realiseren, maar wij zagen vooral houterig acteerwerk en net iets te evidente grapjes die eindeloos uitgemolken werden.

First Things First (***) is wél lachen. Een patriarch vreest af te gaan op zijn eerstvolgende publieke optreden, en verkiest dan ook om voor die cruciale datum te sterven, om de vernedering uit de weg te gaan. Voor deze vreemde vorm van euthanasie rekent hij op zijn twee zonen. De meer rationele oudste zoon, die de zaak zal overnemen, moet daarvoor samenwerken met zijn jongere, kunstzinnige broer, maar helaas klikt het niet tussen de twee, waardoor de pogingen om hun vader dodelijk te laten verongelukken jammerlijk mislukken. Ondertussen tikt de tijd. Heerlijke timing en dialogen hier, en de chemie tussen de acteurs zit perfect. Lucas Van Den Eynde is onweerstaanbaar grappig wanneer hij – door een volle mond – even pauze moet nemen om te antwoorden op de vraag: “Zeg pa, wilt gij nu eigenlijk wel sterven?” Stijn Van Opstal (De Parelvissers) en Bert Haelvoet (De helaasheid der dingen) zijn de zonen van dienst.

Nog eens Bert Haelvoet in Dansen met Travolta (***). Hier speelt hij de terecht jaloerse horeca-uitbater die zijn lief – uit rationele overwegingen – toch maar met haar kwetsende ex laat deelnemen aan een danswedstrijd: samen hebben ze meer kans om te winnen. De ex tast voortdurend af hoe ver hij kan gaan, en de hele film door wordt er dan ook heen en weer geslingerd tussen de keuze voor de liefde of voor de hoofdprijs. Een rechtlijnig en helder verhaal kortom, dat hier perfect op zijn plaats is: de film moet het vooral hebben van de zwierige dansscènes en het wedstrijdelement, dat zowaar vrij meeslepend is. Een geslaagde feelgood-film dus.

Ook Hitomi (***) is meer dan de moeite waard. ’t Is een liefdesverhaal met een driehoeksverhouding: twee goeie vrienden, de ene wordt verliefd op een meisje, het meisje wordt verliefd op de andere. Opvallend overtuigende acteerprestaties hier, van Gilles De Schryver in één van de rollen waarop hij het patent lijkt te hebben, maar vooral van beginnend acteur Tiemen Van Haver, die het maximum haalt uit zijn kwetsbare rol.

Injury Time (***) is op het eerste gezicht een schuldig pleziertje, met als belangrijkste troef tienermeisjesidool Matthias Schoenaerts die bewijst dat hij ook in een ruwe geweldfilm niet uit de toon valt – het speelplezier spat van het scherm. De kortfilm balanceert op het randje tussen parodie en fout geweld; wie er een doctoraat over schrijft kan besluiten dat de lachers bij het begin van de film zich ongemakkelijk gaan voelen op het einde, vooral dan met hun eigen gelach, maar de praktijk in de zaal leert dat de mensen gewoon blijven lachen. Hoedanook: de adrenaline, het jachtige tempo, de ruwe koppen en uitgekiende locaties doen deze Injury Time toch nog uitstijgen boven de gimmick.