A Somewhat Gentle Man - recensie

“Ik dacht dat je morgen vrijkwam”, krijgt Ulrik te horen wanneer hij na twaalf jaar gevangenschap zijn stamcafé binnenkuiert. Kort daarop doemt het tweekoppige ontvangstcomité op: zijn ouwe bendeleider Jensen, die ‘m de dag erna verwacht had, met diens kibbelende handlanger. De doortrapte leider wrijft gretig in z’n handen: eindelijk kan Ulrik persoonlijk de rekening vereffenen met de man verantwoordelijk voor zijn veroordeling, en de derderangsgangsterbaas op retour zo het gevoel geven toch nog iets te betekenen. Wat Ulrik betreft, is er geen haast bij. De ex-gedetineerde tracht – zoals men dat heet – volledig te reïntegreren in de maatschappij, dan wel met een onderbetaald baantje als garagist, en ‘op kamers’ in een keldertje dat verdacht veel weg heeft van een cel. Voorzichtig zoekt hij zijn zoon en ex-vrouw op die hem natuurlijk pas een maand later verwachtte. Ulrik blijkt een grote loebas, een spaarlamp in de hersenpan, maar goed van inborst, kortom en ganske snill mann wie het helaas niet altijd meezit...

Leest voorspelbaar? Dat ligt aan de boodschap van deze Noorse zelfverklaarde ‘donkere feelgoodfilm’ over een mensch die keer op keer dezelfde fouten maakt, alle goede bedoelingen te spijt. Lijkt herkenbaar? Vrees niet, A Somewhat Gentle Man zou zichzelf niet het predicaat feelgood aanmeten mocht je de zaal verlaten zonder een Goed Gevoel – en dat is geen product placement. Bekroond reclamefilmer Hans Petter Moland kanaliseert het absurd- en minimalisme van Aki Kaurismäki (The Man Without A Past) en Jim Jarmusch (Ghost Dog) in een vermakelijke fabel. Gedrenkt in een polaroidkleurenpalet en roetzwarte, quasi stereotype Scandinavische humor, inclusief redundante ‘Man bijt hond’-dialogen. Zo moet Ulrik zijn maaltijd herhaaldelijk verdienen door zijn arme slons van een huisbazin bijna letterlijk tussen de soep en de patatten van een brute wip te voorzien. “Waar is m’n fruitslaatje?”, vraagt hij laconiek na bewezen diensten. Dat het geheel droger wordt gebracht dan Philippe Geubels op een strobaal is ook te danken aan de Bill Murrayvertolking (post-Lost in Translation) van hoofdrolspeler Stellan Skarsgård, in zijn 3e samenwerking met Moland. Skarsgård, een straffe karakteracteur (niettemin pijnlijk hilarisch in Mamma Mia!, maar wie was dat niet?), zet hier met zijn houthakkerspostuur zowel een erg amusante als aandoenlijke Ulrik neer. Zeer te smaken... voor tussen de soep en de patatten.

(**1/2)